تاریخ : 22/6/85

شماره : گ/114 – 85

به نام آزادی

رنج نامه علیرضا کرمی خیر آبادی

به نام خدای هستی آفرین

سلامتی و درمان حق مسلم ماست

ما امروزه در دنیایی زندگی می کنیم که حقوق انسان ها ، در آن کاملا تعریف شده است . حتی انسان های مانند اینجانب علیرضا کرمی خیر آبادی ، که به دلیل مخالفت با سیاست های دولت جمهوری اسلامی ایران به اعدام محکوم گشته و هم اکنون به عنوان یک زندانی سیاسی در زندان رجایی شهر کرج ( گوهر دشت سابق ) تحمل حبس می کنم و از حقوق تعریف شده در میثاق های بین المللی برخوردار می باشم ، که خوشبختانه دولت جمهوری اسلامی ایران نیز اکثر آنها را امضا نموده و متعهد به انجام آنهاست یکی از ابتدایی ترین این حقوق انسانی بنده به عنوان یک زندانی سیاسی ، حق دسترسی به مراکز درمانی ، و درمان بیماری های که به آنها مبتلایم کرده اند می باشم .

اکنون حدود 8 سال است که بنده در زندان های رژیم اسیر بوده و یکبار هم برای اجرای حکم اعدام ، تا سحرگاه در سلول انفرادی به رهایی اندیشیده ام و حدود 7 سال است که از تورم حاد پروستات به شدت رنج می برم البته این تنها بیماری جسمی اینجانب نبوده و بنده در حال حاضر از آرتروز مهر های کمر و هر دو زانو ، از دست دادن شنوایی گوش راست ، تورم در شبکه چشم چپ که در زیر شکنجه اتفاق افتاده ، نارسایی در صحبت کردن و ضعف دست و پای راست و زبان در اثر سکته مغزی که به من تحمیل شد نیز معذب هستم .

همه اینهائی که گفتم بیماری های جسمی اینجانب بود و خدا می داند که در این 8 سال با توجه به جنگ های روانی بسیاری که در شکنجه گاه ها با من شده ترور برادرم رضا کرمی خیر آبادی در مورخه 3 دسامبر 2003 در اسلو مرکز کشور نروژ و پسرم امید کرمی خیر آبادی که رژیم ادعا دارد که در ترکیه خودکشی کرده است چه بر سر روح و روانم آمده است ، همچنین زیر ماشین رفتن دخترم نگار کرمی خیر آبادی و شکسته شدن هر دو پای او که تا کنون چندین عمل جراحی روی پاهایش انجام شده و هنوز بهبود نیافته و از تحصیل هم عقب افتاده است . از همان روز اول در رابطه با موضوع پروستات پزشک متخصص اورولوژی در بیمارستان زندان ضمن تجویز مقداری داروی مسکن (prazosim قرص ) برای من عمل جراحی نیز تجویز نمود و تمام مراحل لازم برای جراحی پروستات از جمله رادیو لوژی ، سونوگرافی و آزمایش خون و غیره در زندان صورت پذیرفته و تقریبا تا پشت درب اتاق عمل رفتم . ولی پزشکان عضو شورای پزشکی بیمارستان زندان رجایی شهر اظهار نظر کرده و متّفق القول هستند که اینجانب می بایستی در یک بیمارستان مجهز در خارج از زندان تحت عمل جراحی قرار بگیرم .

اکنون مدت 7 سال از بیماری بنده میگذرد و علی رقم آنکه تمام پزشکان زندان رجایی شهر کرج رای به بستری شدن و عمل جراحی من در بیمارستانی مجهز در خارج از زندان داده اند ، متاسفانه وزارت اطلاعات و علی ظاهر قوه قضائیه به دلیل جرم سیاسی و محکومیت اعدام که من با آن روبرو هستم اجازه خروج از زندان را به منظور عمل جراحی و معالجه در بیمارستان های داخل شهر را به من نمی دهند . و به تازگی نیز بهداری زندان همان داروهای مسکن را قطع نموده و می گویند که زندان ، دیگر بودجه ای برای تهیه داروی بنده ، در اختیار آنها نمی گذارند . این در حالی است که در زندان مزبور ، زندانیان خطرناک که هر کدام به چند فقره قتل محکوم می باشند در مواقع بیماری به تشخیص پزشکان زندان به راحتی به بیمارستان های مجهز در خارج از زندان اعزام شده و تحت مداوا قرار می گیرند .

مضافاً آنکه قوه قضائیه به خاطر ترور برادرم عبدالرضا کرمی خیر آبادی و ترور پسر بزرگم امید کرمی خیر آبادی ، ازدواج دختر بزرگم و زیر ماشین رفتن دختر کوچکم حاضر نشد ولو برای 24 ساعت برای من مرخصی بدهند .

در صورتی که مرخصی مزبور در ارتباط با فوت بستگان درجه یک طبق کنوانسیون ژنو حتی به اسیر جنگی نیز تعلق می گیرد این ظلم قوه قضائیه و اطلاعات علی الخصوص در رابطه با عدم شرکت من در مراسم تدفین پسرم که هنوز هم بعد قریب یکسال قبر او را زیارت نکرده ام . به شدت موجب نارضایتی من شده و این موضوع را برای من روشن کرد که رژیم به افرادی که سکوت می کنند بیشتر زور می گوید و ظلم می کند و خودش باعث می شود تا افرادی مثل من در مقابل آنها واکنش نشان بدهند .

در نهایت من از تمامی فعالان مستقل و ارگان های حقوق بشری تقاضا دارم هر کاری که در مورد امراض جسمی و فشار های روحی و احقاق سایر حقوق انسانی من و سایر زندانیان سیاسی از دستشان بر می آید دریغ نورزند .

با تشکر علیرضا کرمی خیر آبادی

زندان رجایی شهر ( گوهر دشت ) کرج

6/6/1385

زنده باد ایران

Human Rights Activists in Iran

Hra.Iran@Gmail.Com

www.Hra-Iran.Blogfa.Com

Tel: 0031620720193

HOME