نامه سرگشاده

23 اوت 2006

 

جناب آقای پرویز مشرف رئیس جمهور محترم پاکستان

رونوشت به سازمانهای بین المللی مدافع حقوق بشر

 

عالیجناب رئیس جمهور ،

خانم ها و آقایان محترم،

 

 ضروری میدانم که توجه شما را به شرایط اسف انگیز پناهجویان ایرانی  در کشور پاکستان جلب کنم و تقاضا میکنیم که اقدامات عاجلی در مورد پناهجویان ایران در پاکستان بعمل آورید:

همانطور که آگاهی دارید بعلت شرایط ترور و اختناق حاکم در ایران، سالها است که  بسیاری از ایرانیان بخاطر اعتقادات سیاسی و یا مذهبی شان تحت پیگرد قرار دارند. برخی ازایرانیان که جانشان در خطر بوده است کوشش کردند  که از مرز عبور کرده  و خودشان را به کشورهای همسایه ایران برسانند تا از طریق اداره پناهندگی وابسته به سازمان ملل متحد بعنوان " پناهنده" پذیرفته شوند تاامنیت آنان تضمین گردد.

ما مطلع شده ایم که صدها پناهنده ایرانی از زن و مرد همراه فرزندان خردسال خود سالها است در کشور پاکستان  در شرایط بسیار اسف انگیزی بسر میبرند و از همه مهمتر بعلت نفوذ باندهای تروریستی جمهوری اسلامی ایران  و دخالتهای مستقیم  دیپلماتهای رژیم ایران، عده ای از این پناهجویان در کشور پاکستان  بقتل رسیده اند و یا آنان را ربوده به ایران باز گردانده اند که از سرنوشت آنان خبری نیست .

برای آگاهی شما  به برخی از این  موارد اشاره میکنیم:

1- آقای رضا افشار، پس از مراجعه به دفترامور پناهندگان وابسته به سازمان ملل متحد  در پاکستان دستگیر میشود و به مدت شش سال در زندانهای پاکستان بسر میبرد. پس از آزاد شدن  در تاریخ سی ام دسامبر 1999 در روستائی نزدیک اسلام آباد بطرز مشکوکی بقتل میرسد.

2- آقای محمد تقی دوست ،  بیش از شش سال در اسلام آباد زندانی میشود . دیپلماتهای  جمهوری اسلامی ایران از وجود او در زندان آگاهی پیدا میکنند و با پرداخت پول ، عناصر جنایتکار درون زندان را وادار میکنند که اورا به قصد کشتن  مورد ضرب و شتم قرار دهند. پس از این حادثه مقامات زندان  اورا به بیمارستان  و سپس به تیمارستان منتقل میکنند . ایشان پس از این ماجرا ها بطرز مشکوکی  بقتل میرسد.

3- آقای دکتر منوچهر دهقان، با یک گذرنامه فرانسوی وارد پاکستان میشود. در اثر دخالت دیپلماتهای جمهوری اسلامی ایران او را در پاکستان دستگیر میکنند. بما گزارش داده اند که در سال 2005  ایشان را با تزریق آمپول هوا در زندان  لاهور بقتل رسانده اند.

4- اسامی برخی از پناهجویان ایرانی  بشرح زیر را دریافت کرده ایم که آنان را پس از بازداشت در پاکستان در اثر دخالتهای سفارت جمهوری اسلامی ایران، از پاکستان به ایران باز گردانده( دیپورت ) کرد ه اند:

الف- آقای حمید داودی،  ایشان پناهنده ایرانی درکانادا بودند و در اثر درگذشت پدرش بایران سفر میکند تا در مراسم سوگواری پدرش شرکت کند. ایشان را در فرودگاه مهرآباد تهران دستگیر  و سپس زندانی میکنند. ایشان با گذاشتن وثیقه آزاد میشود و پس از شرکت در مراسم سوگواری پدر ، چند سال قبل به پاکستان فرار میکند و خود را به دفتر اداره پناهندگی سازمان ملل معرفی میکند. اما پلیس پاکستان ایشان را دستگیر میکند . دوسال در زندان بسر میبرد و سپس او را به ایران برمیگردانند( دیپورت میکنند)  که تاکنون از سرنوشتش خبری در دست نیست.

ب- اصغر فلاح ، یک پناهجوی ایران در افغانستان بود که در اثر جنگ در آنکشور به پاکستان میرود . رژیم جمهوری اسلامی از وجودش باخبر میشود وبااستفاده از فساد اداری در پاکستان و با پرداخت رشوه ، ایشان را به ایران دیپورت میکنند.

ج- آقایان  کوروش کوهزاد  و قاسم مهرورز دونفر دیگر از پناهجویان ایران در پاکستان بودند که خود را به دفتر پناهندگی وابسته به سازمان ملل معرفی میکنند. این دونفر نیز بوسیله باند ترور جمهوری اسلامی ربوده شده و بایران بازگردانده میشوند.

د- آقای شهاب عسگری ، از مسئولین " عقیدتی – سیاسی " رژیم ایران در استان خراسان بود که در اثر مخالفت با رژیم  به پاکستان فرار میکند. ایشان در سال 2005 بطرز مشکوکی در بیمارستان بقتل میرسد.

ما مطلع شده ایم که تعداد کثیری  از پناهجویان ایرانی هنوز در شهرهای " کراچی" و " کویته " زندانی هستند  و پناهجویان ایرانی از امنیت جانی برخوردار نیستند و در شرایط مالی و بهداشتی اسف باری زندگی میکنند. متاسفانه اکثر افرادی که اداره امور  دفتر پناهند گی وابسته به سازمان ملل متحد( 1) در پاکستان  را برعهده گرفته اند به وظایف خود درست عمل نمیکنند وحقوق اولیه انسانی پناهجویان ایرانی درآنکشور بشدت پایمال میشوند.  

ما از شما و مجامع بین المللی مدافع حقوق بشر تقاضا میکنیم که امنیت جانی  پناهندگان سیاسی ایرانی را تضمین کنید و شرایطی فراهم شود که ایرانیان از حق پناهندگی  برخوردار شوند.

UNHCR-(1)

 از طرف  " کوشش برای استقرار دمکراسی در ایران"

Action for Democracy in Iran

 

با احترام – دکتر حسن ماسالی

23  اوت 2006

 

HOME