پروانه اسانلو، در گفتگو با دویچه‌وله در مورد آخرین پیگیری‌ها برای تعیین تکلیف همسرش توضیح داد. دویچه‌وله: خانم اسانلو چند وقت است همسر شما را گرفته‌اند؟ از چه مجراهایی وضعیت آقای اسانلو را پیگیری می‌کنید؟ پروانه اسانلو: از نوزدهم ماه پیش تا الآن ۲۴ روز است که من همسرم را ندیده‌ام. از همان روز که ایشان را گرفتند، از کلیه کانال‌های قضایی و جاهایی که می‌توانستند به ما کمک کنند، پی‌گیری کردیم اما هنوز هیج خبری از ایشان نداریم. شما در مصاحبه ای گفته‌اید، ملاقات با قاضی حداد، قاضی پرونده همسرتان به هفته آینده موکول شده است. ما از همان روز اول که مراجعه کردیم به آقای قاضی حداد، ایشان به ما وقت ملاقات ندادند و حتی اجازه ندادند به دفترشان برویم. ولی وکلایشان که یکی دو مرتبه رفته‌اند، توانسته‌اند یکبارایشان را ببینند. دیدار بعد را قاضی حداد موکول کرده به هفته‌های بعد که مرتب وکلا رفته‌اند سرزده‌اند اما موفق به دیدار نشده‌اند.

پس خودتان قرار نیست ملاقاتی با قاضی حداد داشته باشید... نه! من هنوز موفق نشده‌ام قاضی پرونده همسرم را ببینم. هیچکدام از مسئولان به شما نمی‌گویند چرا امکان تماس، حتی تماس تلفنی با آقای اسانلو نیست و ایشان حتی با وکلایش نمی‌تواند ملاقات داشته باشد؟ اصلاً! نه خود همسرم تفهیم اتهام شده، نه به ما می‌گویند به چه جرمی او را گرفته‌اند، نه به ما خبر می‌دهند که تا کی این بی‌اطلاعی ادامه دارد. من تنها کسی را که دیده‌ام رئیس کل دادگستری است.

ایشان چه می‌گویند؟

من به آقای آقایی شکواییه‌ای دادم که به من قول پی‌گیری دادند و تا الآن هم هنوز خبری نیست.

یکی از همکاران سندیکایی آقای اسانلو در مصاحبه با ما گفت زندانبان‌ها، یک بار وسایل شخصی ایشان را تحویل گرفته‌اند. شما مرتب وسیله می‌برید یا همان یک‌بار بود؟

نه فقط یک مورد بود. خواهرش یک‌ بار وسایل شخصی ایشان را برد دفتر زندان اوین. داروهایشان را که اصلاً قبول نکردند. تنها لباس زیر و شامپوی مخصوصی را که به‌دلیل ناراحتی پوستی مصرف می‌کند، گرفتند. همین!

وقتی آقای اسانلو، برای اولین و آخرین بار با خانه تماس تلفنی گرفتند، چه گفتند؟ حالشان چگونه بود؟

والله ایشان پس از چهار روز از دستگیری به من زنگ زد. مدت کوتاهی حرف زد و گفت حالم خوب است. نگران نباشید. من در ۲۰۹ اوین هستم. از سلول انفرادی هم به سلول دو نفره آمده‌ام. گفت نگران نباش به زودی من آزاد می‌شوم چون جرمی مرتکب نشده‌ام. خود آقایان هم می‌دانند من را بی‌گناه آورده‌اند اینجا.

چه شد که ناگهان شایع شد ایشان کشته شده‌اند؟

من تا همین الان که با شما صحبت می‌کنم، هنوز نمی‌دانم این شایعه از کجا به‌ وجود آمد. جمعه بعد از ظهر ۲۲ تیر بود که دیدم مدام همه از دوستان و خبرنگاران به من زنگ می‌زنند و پرس‌وجو می‌کنند. از یکی‌شان پرسیدم چرا امروز این‌قدر به من تلفن می‌شود که گفت ما در سایت‌ها خبر ناگواری در مورد آقای اسانلو شنیده‌ایم. من خیلی منقلب شدم و به محض این‌که تلفن قطع شد، داشتیم همگی به طرف زندان اوین می‌‌‌‌‌رفتیم که خوشبختانه خودش از اوین،به همراه من زنگ زد. آنقدر این تلفن ما را خوشحال کرد که نهایت ندارد. مدام می‌پرسیدم خودت هستی؟ خوبی؟ کجایی؟ گفت نگران نباش! گفتم ما چهار روز است اصلاً از تو خبر نداریم و همه جا را داریم دنبال تو می‌گردیم. چطور نگران نباشیم؟

خودش تعجب کرد و ناراحت شد. فکر می‌کرد به ما خبرداده‌اند که او دستگیر شده و کجاست. با همه این احوال، ما طاقت نیاوردیم وهمگی رفتیم جلوی در زندان و تا ده و نیم شب نشستیم. اصرار می‌کردیم که خود آقای اسانلو با مادرش صحبت کند، چون مادرش باور نمی‌کرد که زنگ زده است. هرچه اصرار کردیم اجازه بدهند مادرش با او حرف بزند تا بداند که زنده است، نگذاشتند.

وضع و حال مادر آقای اسانلو چگونه است؟

مجبور است تحمل کند. دارو می‌خورد. قرص‌های آرام بخش می‌خورد. باید صبر کنیم ببینیم چه می‌شود. این موضوع به ما تحمیل شده و متأسفانه حرف درستی به ما نمی‌زنند که آرام بگیریم. این بی‌خبری خیلی ناراحت کننده است. ممنوع الملاقات کرده‌اند، ممنوع تلفن کرده‌اند. این، همه‌ی ما از مادرش، من و بچه‌ها را خیلی اذیت می‌کند.

قرار است روز ۱۸ مرداد روز بین المللی اقدام برای آزادی آقای اسانلو باشد. شما به‌عنوان خانواده درجه یک ایشان در این روز چه می‌کنید؟

من شخصاً هرکاری برای آزادی شوهرم لازم باشد می‌کنم. هر جا لازم باشد می‌روم. منتها از نظر همکاران سندیکایی، در جریان نیستم.

خبر تشکیل کمیته دفاع از آقای اسانلو روی سایت‌ها هست. جریان این چیست؟

صحبت‌اش هست که کمیته‌ای تشکیل بدهیم تا وضعیت ایشان را تا آزادی، پیگیری کند.

از طرف همکاران سندیکایی؟

الان نمی‌توانم بگویم. اجازه بدهید بعداً در این مورد صحبت کنیم.

شما شاغل هستید. برخورد همکاران‌تان یا همسایه‌ها در مورد وضعیت شما چگونه است؟

خیلی خوب است. خیلی هم‌دردی می‌کنند. خیلی ناراحت هستند و نگران‌اند. پرس و جو می‌کنند. این برخوردها امیدوارکننده هستند.‌