مادر، همسر و فرزندان “منصور اسالو” رییس هیأت مدیره سندیکای شرکت واحد روز جمعه نهم آذرماه ۱۳۸۶ میزبان جمعی از فعالان سیاسی، فرهنگی و کارگری بودند.
دراین دیدار که به دعوت “کمیته تلاش برای آزادی بازداشت شدگان خودسرانه سیاسی و عقیدتی” و در ادامه برنامه دیدارها با خانواده بازداشت شدگان انجام شد، ابتدا یکی از سروده های منصور اسالو توسط خواهرش برای حاضران قرائت و سپس گزارشی از فعالیت های منصور اسالو و دوست دیرینش “ابراهیم مددی” ارائه شد.
برادر منصور اسالو ارائه این گزارش را با چگونگی دستگیری برادرش ادامه داد.ضرب وشتم منصور اسالو هنگام دستگیری موضوعی بود که به آن اشاره شد. مشکلات جسمی اسالو محور بعدی این سخنان بود. “بینایی چشم چپش را از دست داد که با جراحی های متعدد، کمی بهتر شده است.”
او در ادامه از تلاش هایی گفت که برای درمان منصور اسالو انجام شده و ابراز امیدواری کرد تا مسئولان اجازه ادامه درمان را در خارج از زندان بدهند. پس از ارائه این گزارش، همسر ابراهیم مددی نائب رییس سندیکای شرکت واحد نیز آخرین وضعیت همسرش را تشریح کرد.
ابراهیم مددی در نوزدهم مردادماه سال جاری هنگامی که برای دلجویی از خانواده منصور اسالو به منزل آنان مراجعه کرده بود به همراه تعدادی از دوستانش بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. او که در دادگاه بدوی به دو سال زندان محکوم شده است هم اکنون در زندان قزل حصار به سر می برد.
براین اساس همسر مددی گفت که “در حال پیگیری این موضوع هستند تا او را از زندان قزل حصار به زندان اوین بازگردانند.” او همچنین با توجه به اینکه پرونده در مرحله تعیین شعبه برای تجدید نظر قرا دارد، از تلاش ها برای فک قرار بازداشت خبر داد.
پس از آنکه خانوده های این دو عضو سندیکای شرکت واحد آخرین گزارش ها را از وضعیت زندانیان خود ارائه دادند، کورش زعیم به نمایندگی از”جبهه ملی ایران” مطالبی را بیان کرد. او که سخنان خود را با خواندن بند ۴ ماده ۲۳ بیانیه جهانی حقوق بشر و اصل بیست و ششم قانون اساسی جمهوری اسلامی آغاز کرده بود، پرسید: “اگر ما در این جهان زندگی نمی کنیم و شهروند این کشور نیستیم، پس در کجا زندگی میکنیم که در قانون هایش هیچکدام از موارد بالا رعایت نمی شوند؟ که در آنجا تشکیل یا عضویت در انجمن های صنفی یا اتحادیه ها جرم است؟ که در آنجا مطالبه دستمزد بیشتر یا درخواست شرایط بهتر کار و زندگی جرم است؟ که مطالبه حقوق عقب افتاده توسط کارگران جرم است؟”
زعیم گفت: “چرا کارگران ما نباید مانند همه کشور های در حال رشد یا پیشرفته، در رفاه زندگی کنند، اتحادیه تشکیل دهند و صدای مطالباتشان را به گوش کارفرمایان و دولت برسانند. مذاکره کردن یا حتی اعتصاب کردن برای شرایط بهتر، چه چیزی را به خطر می اندازد؟ بجز اینکه در دراز مدت ایجاد تعادل در روابط کارگر و کارفرما کند و رضایتمندی و بهره وری را افزایش دهد؟”
او ادامه داد: “ما چرا نباید بتوانیم درک کنیم اعتراض منطقی و مسالمت آمیز کارگر به سود اقتصاد کشور است، به پیشرفت کمک می کند، زیرا در شرائط مناسب و رضایتمندی، کارایی افزایش می یابد، تولید افزایش می یابد، ضایعات کاهش پیدا می کند، سود بنگاه اقتصادی افزایش می یابد، مالیات دولت افزایش می یابد، و کارگران نیز در نتیجه آن هم می توانند سطح زندگی خود را ارتقا دهند. در این دایره سازنده و مثبت همه برنده هستند.”
زعیم گفت: “رضایتمندی کارگران و آموزگاران از مهمترین هدف هایی است که حکومتگران باید برای ثبات و آرامش در پیش گیرند.” فریبرز رییس دانا اقتصاد دان نیز در این دیدار به تلاش افراد و گروه ها برای آزادی و سرافرازی خلق ایران اشاره کرد اما در ادامه نکته مهمی را در خصوص چگونگی فعالیت های منصور اسالو بیان کرد. “کاری که فقط تلاش برای رهایی طبقه کارگر نبود بلکه او و همراهانش در مقابل امپریالیست ایستادند. آنان دست نیاز به سمت هیج جا به جزء هموطنان و کارگران صادق ایران و جهان دراز نکردند. به دلیل ارتباط بین المللی و اتحادیه های جهانی، ارزش های میهنی را زیر پا نگذاشتند.”
بنابرین او به نکته مهمی اشاره کرد. “به همین دلیل است که نتوانسته و نمی توانند کارگران این آب و خاک را به مداخله گران خارجی بچسبانند.” پس از این سخنان بود که حسین رفیعی از فعالان ملی - مذهبی از شکل گیری یک مقاومت مدنی و معقول در ایران سخن گفت. او گفت که “باید در این دوی ماراتن سعی کنیم عقلانیت را جابیاندازیم تا درخواست برای حقوق عادی باعث زندانی شدن افراد نشود. باید بپذیرند که اگر کسی را می خواهند به زندان بیاندازند دیگر بر سرش نکوبند.”
او در ادامه از دوره انتقال که باید گذرانده شود، سخن گفت و این دوره را مرحله ای برگشت ناپذیر دانست. بنابراین پایان این راه را از آنجا که خانواده ها و فعالان کارگری، عقلانی و مدنی عمل می کنند، روشن ارزیابی کرد. عمادی نیز به نمایندگی از “نهضت آزادی ایران” در سخنان کوتاهی گفت: ” نیروهایی در داخل و خارج علاقه مند هستند تا جریانات موجود را به سمت رادیکالزم و در نتیجه شرایط برگشت ناپذیر سوق دهند.”
او گفت که امیدوار است تا مسئولان در سیاست هایشان بازنگری کنند. امیر دلیرثانی نیز به نمایندگی از “جنبش مسلمانان مبارز” با ابراز امیدواری برای آزادی همه فعالان کارگری که در زندان هستند، گفت: با تشکیل نهادهای اجتماعی زمینه برای تشکیل جامعه مدنی فراهم می شود. حرکت هایی این چنین توسط چنین فعالانی راه گشای جامعه ایران برای حرکت به سمت آزادی و عدالت است.
قره باغی از زندانیان قبل از انقلاب نیز با بیان اینکه “شناخت زیادی از مسایل سندیکا ها ندارم”، از پروژه ناتمامی گفت که در قبل از انقلاب شروع شده است. پروژه ای که تا کنون موفق نشده است. او گفت: “ما فکر نمی کردیم بعد از سی سال صحبت از ضرب و شتم به این صورت که مطرح شد، باشد”.
او ابراز امیدواری کرد تا نحوه برخورد با جنبش های مردمی و خواسته های واقعی مردم از این حالت عقب مانده خارج شود. پس از قره باغی نوبت به مهدی محمودیان به نمایندگی از “انجمن دفاع از حقوق زندانیان” رسید تا اونیز با اشاره به زندان افتادن فعالان سیاسی، فرهنگی و کارگری که در خدمت جامعه هستند از تغییر مفاهیم در نظام سیاسی ایران سخن بگوید.
سخنان مادر منصور اسالو یایان بخش این دیدار بود. او با تأکید بر سخنان فرزندش همه را به آرامش دعوت و توجه آنان را به انتخابات جلب کرد.
منبع: خبرنامه امیرکبیر