اسيری پشت ميله های زندان
لبريز از عشق پاک ميهن
رايحه ای از کلام کفر افشاند!
با سری برهنه
لبی خاموش
و سينه ای از فرياد
تصويری از حقيقت نگاشت:
زندانبان ، ثانيه ثانيه زندگی اش را بلعيد!
چشمهای فضول بند بند وجودش را گدايی کرد!
ميان دزد و دغل و تبهکار خرمی از کف داد!
گاهی هم در سیاهی شب،خسته اما مغرور
بر تاریخ مبارزات سر می نهاد و در حالی که درد
و رنج از مژه ها یش می چکید، برابری را در
افق خیالش به پرواز در می آورد،عدالت را
با دریدن ابرهای تیره به گوش ستاره ها می رسانید
و آزادی را در تصویری از یک همه پرسی تصور میکرد.
بی گمان شوق آتشین به کسب آزادی او رابه
پیش می راند و قلم،سلاح به دستش میداد
تا روزها آرامش و سکوت را از هوچیگران بند
و جیرهء خود را از شب پرستان رذل فراچنگ اورد.
گرچه دود شاه دوستان و بیگانگان نیز بیرون مرزهای ایران
چشمانش را آزار می داد و هیا هویشان ذهن او را حتی در درون زندان
سلولهای تاریک و نمور زندان بر آشفته می کرد.
اما او و همفکرانش دقیقه ها و ثانیه ها را با امید این که روزی
خواسته هایشان همچون فانوسی،راه عمل را روشن کند،سپری می کنند.
انها می دانند که استبداد با لا خره در گور شرمساری مدفون خواهد شد.
انها می دانند که باید بر قدم پایداری و استقامت پای فشارند.
و انها می دانند که هر تپشی قلبی در زندان کوچک بی عدالتی ،
خون گرم آزادی خواهی را در رگ وطن جاری خواهد کرد.
آه ، هموطنان، گناه و جنایت اینان تنها در این است
که تو را ای خلق زجر دیده، ای ملت!
در هم خمیده و غم آلود ، دردناک و هراسناک می بینند.
می بینند که تنهاو تنها چکمه پوشان و دستار بندان جبار نیسند
تا همچون 54و 67 زنجیره ای خونین را استوار کنند.
بلکه اینک هر مرد عامی سرزمین تو را به اسارت کشیده است.
نمایشی بزرگ که سیاه پوشان به صحنه آورده اند.
و از اصلاح طلب ،و راحت طلب همگی به گروه نمایش پیوسته اند.
راستی که چه خوب این عا فیت جویان با نقشهایشان سازگارند.
انها می خواهند هم چفیه و ردا ببندندو هم شاه باشند!
هم فانوس دریایی باشند و هم دریای لاینتهی!
پنداشتند که جهان را سرمست و ناهوشیار ساخته اند
غافل از این که دگر بار فروغ خاموش نشده آزادی به التهاب در امده است
و بسیاری چه در زندان کوچک اوین و چه در زندان بزرگتر،ایران
رویای ان را دارند.
بدانید که فردا روزی دیگر است!

پيمان پيران

زندان اوين- دی ماه سال 83