جمعه ۲۷ مرداد ۱۳۹۶-۲۰۱۷-۰۸-۱۸-IranSOS-
نویسنده: آندریا دورکین
برگردان: کیمیا مرادی و نیلی سپهر
من خیلی به این فکر کرده‌ام که چگونه فمینیستی مثل من، جمعی را مخاطب قرار دهد که عمدتاً متشکل از مردان سیاست‌مداری است که به گفته‌ی خودشان، مخالف تبعیض جنسی‌اند. به این نیز فکر کرده‌ام که در برابر این مخاطبان آیا باید تفاوتی کیفی در نوع سخنرانی‌ام باشد یا خیر. درنهایت خودم را ناتوان ـ از تظاهر به باور این‌که چنین تفاوت کیفی‌ای وجود دارد ـ یافتم. من جنبش مردان را برای سال‌های متمادی دنبال کرده‌ام. با برخی از افرادی که در این جنبش شرکت دارند، رابطه‌ی نزدیکی دارم. من نمی‌توانم این‌جا به‌عنوان یک دوست حاضر شوم، حتا اگر تمایل بسیاری هم به برقراری دوستی داشته باشم. آنچه من می‌خواهم این است که فریاد بزنم و در این فریاد، صدای جیغ‌های زنان مورد تجاوز قرارگرفته را بشنوم؛ صدای هق‌هق آنانی که ضرب و شتم شده‌اند؛ و حتابدتر از آن، در مرکز این فریاد، صدای کرکننده‌ی سکوت زنان را؛ سکوتی که در آن زاده شده‌ایم؛ چراکه ما زن هستیم و بسیاری از ما در آن می‌میریم.