جمعه ۲۶ دی ۱۳۹۳-۲۰۱۵-۰۱-۱۶-IranSOS- حنیف حیدرنژاد: از جمله موضوعاتی که پارلمان آلمان روز جمعه ۱۶ ژانویه ۲۰۱۵ در دستور کار خود داده بود، تسلیح و آموزش نیروهای پیشمرگه در کردستان عراق است. هفته پیش وزیر دفاع آلمان به کردستان عراق مسافرت کرد و همه نشانه ها از آن خبر می دهد که پارلمان آلمان آماده است تا هم ارسال سلاح و هم اعزام نیروهای بیشتر از طرف ارتش آلمان برای آموزش نیروهای پیشمرگه را تصویب نماید. شب قبل از اجلاس پارلمان آلمان، مجله سیاسی “مونیتور- Monitor” از برنامه های معتبر سیاسی تلویزیونی شبکه یک در آلمان با پخش گزارشی خواستار آن شد تا سیاستمداران آلمان با چشم بازتری به موضوع نگاه کرده و از جمله در تماس با رهبران کورد، کمک های تسلیحاتی و آموزشی آلمان به پیشمرگان را مشروط به تلاش دولت و احزاب کوردی برای رعایت حقوق بشر و تضمین آزادی بیان و حقوق اقلیت های اِتنیکی نمایند.
پیشمرگه های کورد همپیمانان آلمان در جنگ بر علیه خلافت اسلامی محسوب می شوند. اگر چه وزیر دفاع و کابینه دولت آلمان بر قابل اعتماد بودن و با انگیزه بودن نیروی “پیشمرگه” در جنگ با نیروهای خلافت اسلامی تاکید دارند، اما آیا همین کافی است؟ سلاح هائی که آلمان در اختیار پیشمرگان کرد قرار می دهد از کجا سر در میاورند و چه استفاده ای از آنها می شود؟ رفتار فرمانده هان پیشمرگه و احزاب کوردی با مخالفینشان چگونه است؟ اینها سوالاتی است که این گزارش کوتاه تلویزیونی با ارائه چند مثال به آن می پردازد.
در این گزارش، به عنوان نمونه به یک روزنامه نگار به نام “کاوه گرمیانی” اشاره می شود که مطالبی می نوشته که خوشیاند یکی از فرمانده هان پیشمرگه ها نبوده است. حتی در این گزارش یک نوار صوتی تهدید تلفنی ارائه می شود که در آن “محمود سنگاوی” از اعضای دفتر سیاسی اتحادیه میهنی کردستان و از ژنرال های نیروی پیشمرگه در منطقه سلیمانیه با لحنی تند این روزنامه نگار را تهدید می کند که اگر فردا مقاله ای را که آماده کرده، در مجله منتشر کند، “سرش را در قبر پدرش فرو خواهد کرد.”
این خبرنگار بعدا در حیاط خانه اش مورد رگبار مسلسل قرار گرفته و کشته می شود.
”مونیتور” در گزارش تلویزیونی خود به یک نمونه دیگر اشاره می کند. روستای “بارزانکه” از جمله روستاهایی بوده که در درگیری های بین نیرو های پیشمرگه و خلافت اسلامی توسط نیروهای پیشمرگه آزاد شده است. این روستا قبلا عرب نشین بوده است. خانم “دوناتِلا رُوِرا” از سازمان حقوق بشری عفو بین الملل پس از آزاد سازی این روستا به آنجا رفته و از آنجا فیلم و گزارش تهیه کرده است. او بر اساس شواهدی که در اختیار دارد نیروهای پیشمرگه را متهم می کند که پس از آزادسازی این روستا عمدا خانه های عرب ها را منفجر کرده اند، آنهم بعد از آنکه نیروهای خلافت اسلامی عقب نشینی کرده بودند، تا عملا مانع بازگشت عرب های ساکن این منطقه شوند. خانم “دوناتِلا رُوِرا” مشاهده می کند در روستای دیگری تنها کوردها بازگشته اند و از عرب هائی که قبلا در آنجا زندگی می کردند خبری نیست. نیروها و حتی فرمانده هان پیشمرگه ها در گفتگو با خانم “دوناتِلا رُوِرا” با اشاره با سیاست صدام حسین که با اسکان دادن و کوچ دادن عرب ها به این مناطق، تلاش داشت تا منطقه را “عربیزه” کند، می گویند: ما تنها داریم آنچیزی را باز پس می گیریم که روزی مال خودمان بوده است. “مونیتور” این سوال را مطرح می کند: “پاکسازی قومی آنهم توسط همپیمانان آلمان”؟
در نمونه ای دیگر مصاحبه با دو روزنامه نگار در اربیل نشان داده می شود که در گزارش های خود بر سر راه قدرتِ حاکم سبز شده و از چشم آنها مزاحم محسوب می شوند. آنها توضیح می دهند پلیس بدون ارائه هیچ حکم قانونی آنها را بازداشت کرده است. آنها در یک زندان مخفی نگه داشته شده و شکنجه شده اند و جزئیات آن را نیز توضیح می دهند.
”کریستوف اِشترسر”، نماینده ویژه حقوق بشر دولت آلمان می گوید، “در این مورد تحقیق خواهم کرد. اگر معلوم شود این ادعاها حقیقت دارد؛ زندان مخفی و شکنجه و … باید چنین محل هائی بسته شوند. این باید یک شرط منطقی و مسئولانه برای همکاری با یک دولت باشد. فکر می کنم این نکته، همان چیزی است که دیگر نمی شود در مورد آن مماشات و سازش کرد.”
کمی بعد از تحقیقاتِ “مونیتور”، “محمود سنگاوی”، همان ژنرال نیروهای پیشمرگه، بازداشت می شود. اما بیوه ی “کاوه گرمیانی” با یک کودک در بغل هنوز در ترس به سر می برد. او نامه ای را نشان می دهد که تازه برایش فرستاده اند. نامه ای که در آن تاکید شده راحتشان نخواهند گذاشت و سرانجامی همچون همسرش، کاوه در انتظار آنها خواهد بود.
توضیح: انتخاب این موضوع برای انتشار با دو هدف انجام شده است:
اول اینکه؛ تا کجا ژورنالیسم انتقادی برای تضمین دمکراسی و حقوق بشر لازم و مفید است. و اینکه تهیه گزارش های دقیق، مستند، ریزبینانه و حرفه ای تا کجا می تواند به تحقق چنین هدفی کمک کند.
دوم؛ تعمق در این مورد که مسئله حقوق بشر در کردستان یا دیگر مناطق اِتنیکی (چه در ایران یا عراق یا هر جای دیگر)، با حاکمیت یک دولت کورد (یا ترک، آذری، بلوچ، عرب و…) تمام نمی شود. مهم تر از فقط حاکمیت ملی، حاکمیت و تضمین ارزش های حقوق بشری است. وگرنه اگر قرار باشد با رفتن صدام یا حکومت ایران و … حقوق کوردها و بقیه اقلیت های اِتنیکی این بار توسط خودشان نقض شود، اصلا این همه مبارزه برای چه بوده است؟
حنیف حیدرنژاد
۱۶ ژانویه ۲۰۱۵/ ۲۶ دی ۱۳۹۳
http://www.hanifhidarnejad.com
منبع:
Krieg gegen den IS: Wo Deutschlands Waffen wirklich landen
http://www1.wdr.de/daserste/monitor/sendungen/waffen140.html