چهارشنبه ۰۱ مهرماه ۱۳۹۴-۲۰۱۵-۰۹-۲۳-IranSOS- هادی میتروی: طبقهء کارگر ایران که بیش از یک قرن با سرمایه داری وابستهء ایران و ۳۷ سال با سرمایه داری اسلامی در نبرد شبانه روزی ست می رود تا با سرمایه های جهانی و سرمایه داری بومی پااندازش در ایران، یکجا روبرو شود. سرمایه داری بومی ایران که بمدّت نزدیک به ۴ دهه، با خیمه شب بازی های ضدّ امپریالیستی به حیات ننگین خویش ادامه داده است، می رود تا با پهن کردن فرش قرمز در مقابل سرمایه های جهانی حیات ننگین حاکمیّت سرمایه در ایران را طولانی تر کند.
اما فرش قرمز سرمایه داری بومی ایران، چیزی بجز پرچم سیاه سرکوب و اعدام و کوشش در قلع و قمع جنبش کارگری ملل ساکن ایران نیست. اگر در دو دههء گذشته سندیکا پرستان متوهّم با داد و فریاد پرچم مبارزهء علنی و چانه زنی با این نظام قرون وسطائی را در دست گرفته بودند و کمونیست ها را “متوهم”ین سرنگونی طلب می نامیدند، شرایط آنچنان تغییر کرده است و پیوند شوم سرمایه های اسلامی و سرمایه های جهانی آنچنان شرایطی را ایجاد کرده است که حتی آبی و سبز و زرد های جنبش کارگری ملل ساکن ایران نیز پرچم مبارزهء علنی با سرمایه داری حاکم بر ایران را نه تنها خاک کرده اند بلکه حمد و سوره اش را هم خوانده اند و حلوایش را هم چخش کرده اند.
خُب در این فاز جدید و شرایطی که در بالا به آن اشاره شد، کارگران انقلابی و کمونیست های خارج از ایران چه می توانند بکنند؟
بیائید برای پاسخ به این سئوال نخست ببینیم در این سال ها این مجموعه از ایرانیان تبعیدی در خارج از کشور چه کرده است؟
این مجموعهء در بهترین حالت ۱۰۰۰ نفری ایرانیان تبعیدی، که بناچار در کشورهای مختلف دنیا پخش شده است، در هر تندپیچ و هر تهاجم نظام سرمایه داری اسلامی به دستاوردهای بیش از یک قرن مبارزات کارگری، بپا خواسته است و در حدّ توان خویش بطور مقطعی به دفاع از این دستاوردها پرداخته است. اما آیا این دفاع لازم ِعکس العملی وغیر دائم و متفرق افراد و محافل و تجمعات کارگری و کمونیستی برای پاسخگوئی به نیازهای امروز کارگران ملل ساکن ایران در مواجهه با جهان سرمایه داری کافی ست؟
بی تردید نه ! در چنین شرایطی پرتاب سنگ ریزه های جدا جدا و متفرق و مقطعی ما در خارج از کشور نه تنها دردی بر حاکمیّت سرمایه داری اسلامی نخواهد آورد بلکه با این نوع مبارزهء بی فایده و با باز گذاشتن دست سرکوبگر، نظام سرمایه داری اسلامی ایران را در ادامهء سرکوب تشویق هم خواهیم نمود !
رفقا بیائید با خود و کارگران ایران رو راست باشیم. کارگران ایران فاقد تشکل های پایدار مطالباتی، سیاسی، اقتصادی و نظامی خود هستند. از این رو کارگران ایران براستی تنها هستند. در چنین شرایط عاجلی طرح های آجل ما در ایجاد سازمان های پایدار طبقهء کارگر لازم هستند اما کافی نیستند.
آنچه من را به نوشتن این چند خطّ وامی دارد در دو کلام، تنها و تنها نیاز عاجل به ایجاد کارزاری سراسری در دفاع از حقوق طبقهء کارگر ایران است. کارزاری که با همهء کوشش های رفقائی همچون بهزاد کاظمی هنوز تحقق نیافته است. اگر در دورانی که بهزاد در کنار ما بود فضای « مبارزات ضدّ امپریالیستی » حاکمیّت مذهبی ایران، برخی از فعالین کارگری؛ چه ایرانی و چه غیر ایرانی؛ را در مبارزهء قاطع با نظام سرمایه داری اسلامی دچار تردید می کرد؛ حتی می بینیم که در آستانهء انتخابات دولت ۱۱م اسلامی حتی برخی را پای صندوق های رای کشید؛ و ایجاد چنین کارزار سراسری دائمی در دفاع از حقوق کارگران ملل ساکن ایران را دچار وقفه نمود، لیک رفقا بروشنی می بینیم که دیگر در چنین شرایطی بسر نمی بریم و در دوران پیوند نامیمون سرمایه های بومی ایران و سرمایه های جهانی، کم کاری در ایحاد کارزاری سراسری و دائمی در دفاع از حقوق کارگران ملل ساکن ایران را امروز چگونه توضیح خواهیم داد؟
رفقا من بمثابه یکی از فعالین “جنبش کمونیستی”*، بار دیگر شما را به ایجاد کمیته های مشترک محلّی جهت ایحاد کارزاری دائمی و سراسری در دفاع از حقوق کارگران و ملل ساکن ایران فرا می خوانم. به باور من ایحاد شبکه ای از کمیته های محلّی در یک “همبستگی سوسیالیستی” سراسری پاسخگوی نیاز امروز ما در دفاع موثر از طبقهء کارگر ملل ساکن ایران خواهد بود و لاغیر !
در پیشبرد اهداف فوق دستتان را بگرمی می فشارم
زنده باد انقلاب
زنده باد کمونیسم
هادی میتروی، یکم مهرماه ۱۳۹۴
hadi.mitravi@yahoo.com