شنبه ۱۶ آدر٬ ۱۳۹۸-۲۰۱۹-۱۲-۰۷-SOS Iran- حنیف حیدرنژاد- در کنار مقاومت مردم در داخل کشور، آنچه نیروهای حقوق بشری و نیروهای سیاسی ایرانی می توانند در خارج کشور انجام دهند بسیار متنوع است، در اینجا بر چند مورد تمرکز می شود:
اول: انتقال اخبار و اطلاعات و فیلم های اعتراضات در داخل ایران به رسانه های مختلف و زیر فشار قراردادن آنها برای انعکاس وقایع ایران. حکومت اسلامی در ایران با قطع کردن اینترنت نشان داد که اتفاقا نسبت به عکس العمل جهانی حساس است و برای آنکه جهان با خبر نشود که در ایران چه می گذرد با قبول ضرر اقتصادی و بی آبروئی در سطح بین المللی اقدام به قطع اینترنت کرد تا با دست باز به کشتار و سرکوب اعتراضات بپردازد.
دوم: ارتباط با افکارعمومی و بدنه احتماعی در کشورهای غربی و انتقال وقایع ایران به آنان و فراخون به همبستگی مردم در کشورهای محل سکونت خود در حمایت از خواست های دمکراتیک مردم ایران. باید توجه داشت که فشار افکارعمومی مردم در کشورهای غربی بر روی سیاستمدارن این کشورها تاثیرگذار تر از اعتراضات فقط ایرانیان در آن کشورهاست، از این رو لازم است تا ایرانیان از لاک سُنتی خود در اعتراضات منحصر فقط به ایرانیان بیرون آمده و هرچه بیشتر نهادهای حقوق بشری و مردم عادی کشورهای محل سکونت خود را به اعتراضات خود در حمایت از مبارزه مردم در داخل ایران پیوند دهند. هر ایرانی در محل کار خودش در خارج از ایران می تواند مسائل مربوط به مقاومت مردم ایران از یک سو و کشتار و سرکوب معترضین توسط رژیم را به اطلاع همکاران خود رسانده و از آنها برای حمایت و پشتیبانی از مبارزه مردم در ایران کمک بخواهد.
سوم: فشار به سیاستمداران در کشورهای محل سکونت خود و فشار به پارلمان اروپا. کشورهای اروپای غربی و پارلمان اروپا نشان داده اند که برای حفظ منافع خود، ترجیح می دهند جمهوری اسلامی باقی بماند. اما می توان از همه راه کارها و ابزارهائی که دمکراسی در این کشورها مهیا کرده بهره برد و با حضور در نشست ها ی حاشیه ای در پارلمان اروپا، سیاستمداران اروپائی در این پارلمان را به دست کشیدن از حمایت از جمهوری اسلامی وادار کرد.
چهارم: استفاده از ابزارهای حقوق بین الملل: در این مورد آقای کاوه موسوی حقوقدان و آقای حسن شریعتمداری از شورای مدیریت گذار در یک نامه مشترک به دبیرکل سازمان ملل تاکید می کنند: “طبق اصل ۷ قانون موضوعه رم، یورش گسترده یا سازمان یافته علیه مردم غیرنظامی به معنای جنایت علیه بشریت است هنگامی که شامل مواردی از جمله ، قتل ، نابودی، انتقال اجباری، حبس یا محرومیت شدید از آزادی به دلیل نقض قوانین بین المللی، آزار و اذیت هر گروه قابل شناسایی یا جمعی به دلایل سیاسی یا مذهبی (در کنار سایر دلایل)، ناپدید شدن اجباری ، و سایر اقدامات غیر انسانی که باعث رنج بزرگ یا آسیب جدی می شوند. […] اقدامات رژیم ایران و یا نزدیکان غیرنظامی یا شبه نظامی تحت کنترل و هدایت آن مصداق جنایات علیه بشریت است.
ایران اساسنامه رم را در سال ۲۰۰۰ امضا کرده اما آن را تصویب نکرده است. با این حال، با ارجاع شورای امنیت سازمان ملل، دادستان دیوان کیفری بین المللی، بر پایه ی اصل ۱۳ (ب) اساسنامه روم، صلاحیت رسیدگی به این جنایات ادعا شده علیه بشریت را داراست. بنابراین، ما از شورای امنیت سازمان ملل می‌خواهیم که تحت لوای بند هفتم منشور سازمان ملل، فوراً قطعنامه ای را تصویب کند تا بر پایه‌ی آن تحقیقات در مورد جنایات ادعا شده علیه بشریت به دادستان دیوان کیفری بین المللی واگذار شود. ما با احترام به عرض می‌رسانیم که تعهدات عمومی به منظور جلوگیری از نقض فاحش قوانین بین المللی و حفظ صلح و امنیت منطقه‌ای و بین المللی، بار سنگین پیشنهاد و تصویب چنین قطعنامه‌ای را بر دوش شورای امنیت سازمان ملل متحد می‌گذارد. شوربختانه، ما به این نتیجه رسیده ایم که هیچگونه راه حل داخلی برای جلوگیری از این قساوت‌ها و همچنین محافظت از مردم غیرنظامی در ایران باقی نمانده است. روشن است که شهروندان ایران فوراً به حمایت بشردوستانه بین المللی در مقابل رژیمی احتیاج دارند که طی چندین دهه با مصونیت از مجازات علیه هر کسی که اعتقادات سیاسی یا مذهبی مخالف داشته باشد، عمل کرده است.”
پنجم: مردم در ایران نشان داده اند که دشمن مشترک خود را حکومت اسلامی می دانند. آنها با وجود اختلافات فکری یا سیاسی با هم، در یک صف بر علیه دشمن مشترک مبارزه می کنند. اینک نوبت شخصیت های سیاسی و گروه ها، احزاب و تشکل های سیاسی ایرانی است که با حفظ اختلاف نظر با هم، بر سر حداقل های دمکراتیک به توافق رسیده و در حمایت از مردم در داخل کشور با هم به همکاری و ائتلاف بپردازند. به باور نگارنده، همه افراد و تشکل های سیاسی که پایبند به اصول دمکراسی و حقوق بشر هستند و دست در خون مردم نداشته، یا با جناح های مختلف رژیم در ارتباط نبوده و خواهان کنار زدن تمامیت جمهوری اسلامی هستند، باید بتوانند با حفظ اختلاف نظرهای خود بخاطر نجات ایران، برای جلوگیری از خونریزی بیشتر و برای احیاء کرامت انسانی مردم در ایران با هم همکاری کنند.
در آینده نه چندان دور، دورِ جدید اعتراضات مردم در ایران و متقابلا دورِ جدید سرکوب خونین و وحشیانه مردم توسط رژیم شروع خواهد شد. برای جلوگیری از خونریزی بیشتر، برای کوتاه کردن عمر حکومت ضد ایرانی جمهوری اسلامی و برای ذخیره کردن جان های عزیزی که خونشان بر سنگفرش های جای جای ایران بر زمین می ریزد، این مسئولیت احزاب و تشکل ها و شخصیت های سیاسی ایرانی در داخل و خارج از کشور است که از فرصت پیش رو برای نزدیک شدن به هم و ایجاد یک ائتلاف و پایه ریزی یک همکاری و همسوئی استراتژیک- تاکتیکی توافق کرده و با ایجاد یک رهبری دسته جمعی، سازماندهی مبارزه مردم بر علیه دیکتاتوری اسلامی را موثرتر به پیش ببرند.