دوشنبه ۰۱ اردیبهشت ۱۳۹۳ -IranSOS- درخواست قديمي ترين زنداني زن از خانواده سربندي براي بخشش ريحانه. به گزارش روزنامه اعتماد٬ فاطمه مطيع، زني كه ۲۰ سال به اتهام قتل پشت ميله هاي زندان بود چند ماه قبل سرانجام آزاد شد. او كه به قديمي ترين زنداني زن مشهور است در اين مدت با زندانيان معروفي مثل شهلاجاهد، كبري رحمان پور و ريحانه جباري هم بند بود. او روز گذشته وقتي فهميد حكم قصاص ريحانه تاييد شده و قرار است او به زودي اعدام شود در نامه يي از خانواده مقتول درخواست كرد به جواني ريحانه رحم كنند و او را ببخشند. نامه فاطمه اين طور شروع شده است: « زير تيغ يعني هرشب قبل از خواب گره هاي طنابي را بشماري كه نميداني فردا قرار است گلويت را بفشارد يا دوروز بعد. زير تيغ يعني سايه سنگين مرگ حتي در خواب هم رهايت نكند يعني به فردا كه فكر مي كني نام خودت را روي سنگ ببيني و تنت مور مور بشود از سردي گوري كه دهان گشوده به بلعيدنت».
قديمي ترين زنداني زن در ادامه درباره آشنايي اش با ريحانه نوشته است: «ريحانه را وقتي شناختم كه همين جا ايستاده بودم به انتظار مرگ. زير تيغ. آرام بود و كمتر مي شد حرف زدنش را ببيني. از درگيري و بحث و جدل هاي بين زنداني ها فرار مي كرد و ميان آن همه غم و رنج و دلتنگي و اسيري، مهرباني مي كرد. نه مي خواهم فرشته يي بتراشم از دختري كه براي قاتل بودن زيادي كوچك و مهربان بوده و نه به حواشي پرونده كاري دارم وقتي آنقدر حاشيه دارد كه از قاضي و بازپرس تا هر دو خانواده خودشان هم معترفند به پيچيدگي هاي موضوع.»
در ادامه اين نامه آمده است: «من، فاطمه مطيع، قديمي ترين زني كه در زندان با ريحانه هم بند بودم امروز فقط مي خواهم بگويم زير تيغ بودن چقدر درد دارد. ۲۰ سال از عمرم به انتظار مرگ گذشت. انتظاري كه براي من در پايان زندگي بود اما چه فرق مي كرد ديگر، وقتي ۶۲ سالگي فرصتي نيست براي آغاز، براي زندگي، براي نفس كشيدن در آغوش مادري كه ديگر ندارم. ريحانه يي كه در زندان به آرامش و متانت و مهرباني مي شناختيم خطاكار بود نه مجرمي خطرناك. كدام مان مي توانيم ادعا كنيم در نوزده سالگي عاقل و بالغ و كاردرست بوده ايم؟!»
قديمي ترين زنداني زن در ادامه اين نامه خطاب به شاكيان ريحانه نوشته است: «خانواده محترم سربندي: ريحانه هفت سال اوج جواني اش را پشت ميله ها و زير سايه مرگ نفس كشيده. هفت سال جواني، چشم در چشم مرگ، كم از مردن ندارد. من شب ها و روزهاي پژمردن اين ريحان را بين ديوارهاي بلند زندان ديده ام. دل سوزانده ام براي جواني دختري كه مي توانست دختر و خواهر هركدام مان باشد. دختري كه شبيه خيلي ديگر از دخترها و زن هاي پشت ميله ها قرباني بود، خطاكار بود اما خطرناك و مجرم و جاني نه. بايد به زندان زنان رفته باشيد تا رنگ و بوي معصوميت و مظلوميت را در چهره بسياري از همين دخترها ببينيد. قرباني شرايط يا اشتباهات شدن براي هركسي ممكن است اتفاق بيفتد. ۱۹ ساله هم كه باشي خيلي احتمال ها بيشتر هم مي شود. ريحانه دختر بدي نبود. خلافكار و مخل آرامش و امنيت نبود. آرام و مهربان و غمگين بود. خطايش را پذيرفته بود و بي قراري نمي كرد. همه دوستش داشتيم. آن طرف ميله ها هيچ كس از دختر نوزده ساله يي كه مهر قاتل بر پيشاني اش خورده بود نمي ترسيد چون مهرباني اش را باور داشتيم. چون بهتر از آدم هاي اين طرف مي دانستيم كه فاصله گناهكار و بي گناه يك لحظه است. يك اشتباه. يك بي فكري.»
فاطمه مطيع در ادامه نامه اش با خانواده سربندي ابراز همدردي كرده است: «درد و رنجي كه بر شما رفته را مي شود تصور كرد.
بيست سال زندگي در يك سلول قدرت تخيل و تصور آدم را بالامي برد. ياد مي گيري درخت ها را تصور كني. بوي بهار را. باران را. شلوغي و همهمه مردم در خيابان ها را. ياد مي گيري خيلي چيزها را درك كني بي آنكه تجربه كرده باشي. هرچند درك داغي كه از دست دادن پدر و برادر و فرزند بر دل آدم مي گذارد چندان هم سخت نيست. آن هم در چنين شرايطي و با اين همه حاشيه دردناك. اما بيست سال تماشاي دنيا از دريچه زندان به من آموخته كه حتي مرگ آسان تر است از قفس. ريحانه هفت سال طلايي زندگي اش را تاوان داده. تاوان خطاي خودش. بخشيدنش جز آرامش براي دل هاي شما چه مي تواند داشته باشد؟ يك عمر شك و ترديد كه اگر بي گناه بالاي دار رفته باشد را مي توانيد تحمل كنيد؟ ريحانه را به خدا واگذار كنيد. خدايي كه من در عمر ۶۲ ساله ام بارها به چشم ديده ام كه جاي حق نشسته. حق خودتان را به خودش واگذاريد و يك عمر در شك زندگي نكنيد. ببينيد اگر ريحانه هفته قبل تمام مي شد حالارنج شما تمام شده بود؟! آبرو و حرمتي كه با خون به دست بيايد درد دارد.
خودش درد است. رنج است. با بخشش ريحانه محق بودن خودتان را نشان مي دهيد و بي گناهي پدر مرحوم تان. شما را به خدا لحظه يي از بيرون به ماجرا نگاه كنيد. به دختر نوزده ساله يي كه حالابيست و شش ساله است و زير تيغ هرشب گره هاي طناب را مي شمارد…»